De Halve van De Haar 2018 en de gele ballon
Even een persoonlijk record lopen op een halve marathon, maar de duivel rijdt nu met mijn verpande ziel rond in zijn gitzwarte Lamborghini Diablo. Mooie woordspelingen zo in de eerste zin. Dat was de situatie na afloop van de Halve van De Haar, een uniek hardloopevenement rondom kasteel De Haar. Winnen maar je verloren voelen.
Eerst voelde ik me een zeikerd, die meteen gaat huilen als het een keer moeilijk wordt. Daarna bedacht ik me dat ik een negatief ingesteld persoon was die nooit tevreden zou zijn, want ik koos ervoor om in mijn ogen onbezonnen af te zien, zodat ik misschien, wellicht, hopelijk de pr, die ik 3 weken eerder tijdens de CPC loop behaalde, nu al weer zou verbeteren. Ik koos er niet voor om te genieten van een vrolijke rit in een prachtige omgeving. Tenslotte kwam het besef dat ik mezelf gewoon een keer ben tegengekomen tijdens een hardloopwedstrijd. Om te presteren moet je ook kunnen lijden. “Get over it and move on.”
Sukkelweek
De week voorafgaand aan de race was niet mijn beste week; opgezette speekselklieren, keelpijn en een na 20 jaar afwezige maar vrolijk teruggekeerde koortslip. Vrouwen die dit lezen kunnen begrijpen dat ik me gedroeg als een zeer zielige en hulpeloze man. Jongen. Klein kind. 😬
Ik was in mineur en absoluut onvoldoende gemotiveerd om te sporten. Pas 2 dagen voor de kasteelloop durfde ik weer voorzichtig de polder in. Ik citeer uit mijn bericht op Instagram: “Dat ik zo blij kan zijn met een rommelige 5k! 😃 De hele week pruts gevoeld en dan is de drempel om een rondje te lopen best hoog. Toch gedaan 💪.”
Ik wist dat ik de Halve van De Haar beter relaxed kon gaan lopen want een pr zat er toch niet in. Gewoon genieten van de omgeving en proberen ‘netjes’ te lopen - met een hoge pasfrequentie en goede lichaamshouding. Het werd uiteindelijk een wedstrijd waarin ik met een bord voor mijn kop niet zulke slimme tactische keuzes heb gemaakt.
Suicide mission
Ik stuur mezelf, excusez le mot, op ‘suicide mission’ door meer dan 12 kilometer (!) voor de gele ballon 1 te gaan lopen. Hoe haal ik het in mijn lege hoofd! Waar is een pacer dan voor??? Echt. Loop ik daar flinke stukken alleen en vol in de wind de pacer te pacen, terwijl ik mezelf uit die stevige bries had kunnen houden door me achter het groepje van de gele ballon te verschuilen. Gele ballon?
1 De haas met streeftijd 1:45 draagt een gele ballon.
Is dit slechts diep gaan voor de overwinning?
Tactisch zeer onhandig, maar waarover ik nog meer verbaasd ben, is dat ik het überhaupt in mijn hoofd haalde om in het startvak die verfoeide gele ballon op te zoeken. Waarom? Ik had mezelf toch kunnen positioneren achter de groene ballon?
Groene ballon? 1:50 haas. 😉 Is het de altijd aanwezige drang om mezelf te verbeteren of te overtreffen dan wel te winnen van mezelf? Is deze drang normaal voor sporters? Voor sporters die willen winnen? Is dit slechts diep gaan voor de overwinning? Ik verneem het namelijk graag!
Kilometer 13
Ik wist dat ik hard ging. Te hard om vol te houden gezien ik een matige conditie had overgehouden na een sukkelweek. Ik nam mijn SIS gel, vlak nadat we voor de eerste keer de kasteeltuinen uitliepen, en toen we vervolgens in open gebied kwamen, botste ik tegen een muur van wind. Hier voelde ik aan dat ik te snel ging en concludeerde dat het een lichamelijke en bovenal mentale slachtpartij ging worden.
Het lichtje ging na 12 kilometer voor de gele ballon gelopen te hebben nog steeds niet branden. Het lichtje: me te verschuilen vlak achter het groepje van de 1:45 haas, op adem te komen, vervolgens mijn positie te consolideren én misschien, mocht ik nog een beetje kracht overhouden op het einde, in de laatste kilometer van het groepje weg te lopen naar een sluwe en heroïsche overwinning - op mezelf! Nee, geen eureka.
Niets. Het kwam gewoon niet in me op. 🙄 Ik bleef stug voor de haas lopen en dat kostte me veel energie. Veel te veel energie.
Van de kasteeltuinen naar Haarzuilens
Het kwam ook niet in me op om nog rustiger aan te lopen en de 1:50 pacer te laten naderen. Het kwam trouwens wel in me op maar werd direct in mijn gedachten afgeschoten. Ben je gek? Liever vóór de finish instorten dan op safe spelen.
De laatste kilometers door de kasteeltuinen van De Haar waren surreëel. Niet omdat de aangezichten zo overdonderend waren, het miezerweer maakte de wereld grijs en grauw.
Volgens mij is het wel de moeite waard om de tuinen te bezoeken als alles in bloei staat. Hoe dan ook, het was surreëel om mezelf zo te zien vechten tegen capitulatie. Ik liep op het randje van instorten. Mijn tempo ging met de minuut achteruit. Hoe lang nog voor dat klotedorp?
Niet lang gelukkig. Rechtsaf naar de finish. En ja, ik pers er nog een heuse sprint uit en haal een paar collegawinnaars in. Bij de finish doe ik een achterlijk dansje - ik zal je de beelden besparen - en er kan gelukkig nog een glimlach van af. 1:45:07. Bijna 2 minuten sneller dan de CPC Loop 3 weken eerder.
Ik heb geen heldhaftig sportverleden. Diep gaan en mezelf tegenkomen in een race of wedstrijd is mij vreemd. Tot nu dus! En deze ervaring kan ik wel gebruiken als ik een niet geheel vlakke marathon wil gaan lopen in Oslo.