Windkrachtvier
Op één dag honderdzesentwintig kilometer lang, met windkracht vier tegen, van Breda naar Spaarndam hardlopen. Doe het maar eens. Op een dag deed ik dat.
Waar te beginnen? En waar te eindigen. Vragen die zowel clichématig, filosofisch alswel in ruimtetijd beantwoord kunnen worden.
Clichématigheid
Waar begon deze reis? “Het begon allemaal in mijn jeugd ..” Ja joh precies, wat een cliché. De vraag naar waar en wanneer dit is begonnen, is onbeduidend. Het antwoord onbegonnen werk. Ik leef het leven, heb goede en slechte keuzes gemaakt in mijn leven. Soms voel je aan alles dat je een goede, of een slechte keuze hebt gemaakt. Vaker kom je daar pas (veel) later achter.
Filosofisch
Maar goed, alle betere en mindere keuzes leiden naar hier. En nu. Ik ben graag in dit hier en nu, ondankzij deze keuzes EN mijn zorgvuldig gecureerde gereedschapskist, uitgebalanceerde trukendoos en afgewogen ballast. Het leven is. Ik bedenk iets en bijt me er in vast. Het onvoorstelbare en ongrijpbare willen voorstellen en kunnen grijpen. Bewijsdrang? Opvulling van leegte? Gewoon omdat? Allemaal. Zo simpel als een klaar klontje.
Ruimtetijd
Het zaadje om verder te lopen dan een marathon werd geplant toen ik in 2019 in Rotterdam over de finish liep. Ik quote nu mezelf:
"Is best een end hè, die 42 kilometer en een beetje. Doe mij er maar nog zo eentje!! Maar wacht eens... van 42k is het nog maar een klein eindje naar de 50. Toch? 🙈 Hold that thought."
Lees ook: Rotterdam marathon 2019 #demooiste
Mini-ultra
Zo gezegd schreef ik me vrij snel in voor de 50 kilometer Indian Summer (mini) Ultra, te lopen in hetzelfde jaar. Trainen gaat nooit zonder stoot of slag, maar alles goed en wel liep ik in oktober mijn eerste baby-ultra. Het was zwaar en daarom lekker. Voor 2020 had ik de volgende stap gepland (waarom eigenlijk? Zie kopje 'Filosofisch' 🫣) en dat was de 92 kilometer Indian Summer Ultra .. maarrrr die ging niet door want COVID en bovendien was ik niet fit.
Wonden likken, herstellen, nieuw plan. Op 10 april 2021, de eerste sterfdag van mijn moeder, 100 kilometer hardlopen. Gek genoeg komen er steeds meer kilometers bij, terwijl ik tot dan nog niet verder heb gelopen dan 65 kilometer. Maar goed. Niet goed. DNF. Door een blessure moest ik verstek laten gaan bij 72 kilometer.
Lees ook: De watertoren en vriendschap
Breda Spaarndam
Ik was ik nog niet half hersteld, niet voor één gat te vangen, en ik begon al weer te brabbelen en te bazelen over 120 kilometer hardlopen. WHY-DE-F*CK-WHY? Geleerd van mijn fouten en successen trainde ik, vooral samen met Dorien naast mij op de fiets-met-krat, naar juni 2022. Toen moest het maar eens een keer gebeuren.
Ik bedacht mij dat een enkeltje met de benenwagen van Breda naar Spaarndam een puik idee was. Was het niet, echter wel van grote symbolische en nog meer dramatische waarde.
Lees ook: Waarom deed ik dit?
Die dag in vogelvlucht
Eigenlijk begon de reis terug naar Spaarndam al een dag ervoor, namelijk eerst met een fiets-met-krat vol eten en kleding in de trein naar Breda. Fiets paste natuurlijk niet in de lift op Amsterdam CS, dus foeterend de trap af. Daar zat ik even later dan, naast Dorien in een coupé, klaar voor het jaarlijkse Zonnebloemuitje 🌻. De lift in Breda was een stuk vergeeflijker, maar aangezien er maar één fiets was, ging Dorien met een tergend langzame Bredase stadsbus zigzaggend langs jaren-80 wijkjes en ik nam al fietsend een trip down to memory lane door mijn oude stadsie naar het huis van mijn vader.
De ochtend kwam vroeg, heel vroeg en de wind woei al redelijk op derde kracht van noord naar zuid. Zo in je gezicht .. de .. hele .. dag .. Zin in. Bij vertrek tegen 05:30 werden we uitgezwaaid door mijn lieve vader en twee leukerds uit Oosterhout: Crissy en Erik 🤗.
Daar gingen we dan richting de Moerdijkbrug, het was koud ennn .. vooral winderig. Ik kwam redelijk op temperatuur maar dat was niet het geval voor Dorien, die braaf op dat slakkentempo al jonglerend haar te zwaar beladen fiets in bedwang hield, mij van eten en drinken voorzag en contact had met de rest van de wereld want er waren filmpjes en berichten ingezonden die op gezette tijden aan mij moesten worden gevoerd en er stonden vrienden onderweg klaar voor support.
Rob, de fotograaf die Insta mooier maakt, stond ons op de fiets op te wachten, zo net voor Dordrecht en nam na goede onderweggesprekken en een aantal fijne foto’s afscheid bij Zwijndrecht. Zei ik dat de wind nog steeds tegen waaide? De wind zat tegen.
Hendrik-Ido-Ambacht, Alblasserdam, Kinderdijk, pontje, Krimpen aan de Lek, Krimpen aan den IJssel, Ouderkerk aan den IJssel, pontje, Moordrecht, Gouda. Last van mijn buik, Nathalie to the rescue! Stond ze daar met Virtueel.nl medailles aan de kant van de weg bij een huis waar ze had geregeld dat ik daar naar binnen mocht vanwege mijn buik.
Verder dan ooit
Waddinxveen, Boskoop, daar liep ik voorbij de 72 kilometer, verder dan ik ooit was geweest. Weer iets met buik, van de route af een ommetje gemaakt naar Theetuin 't Woutje. ‘Spring maar achterop bij mij, achterop mijn fiets’, zei Dorien die mij een lift terug gaf naar de geplande route. De zon schijnt, de wind trekt aan naar kracht vier. Het begint zwaar te worden na twee gelopen marathons.
Alphen aan den Rijn naderend, krijg ik een benzinepompijsje. Lekker! Gaby wacht mij geduldig op bij de Maximabrug. Zij liep al eerder die dag een wedstrijd, maar was zo lief om nog een stukje op te lopen en ons te voorzien van vers water. Dankje!
Gnephoek, 's-Molenaarsbuurt, Woubrugge. Daar keert Gaby om en Dorien en ik gaan verder in de richting van veerpont Paddegat, maar helaas, die was al gesloten. In plaats van Braassemermeer bovenlangs belopen wordt het onderlangs en de wind is ondertussen niet te doen. Schelden, foeteren, alles.
Pijn
Rijnsaterwoude. Daar ergens staat mijn vriend Dennis. Goed om hem te zien, ik heb dat nodig. Al kan ik weinig goede gesprekken meer voeren, de aanwezigheid van mijn naasten voelt goed. Het hardlopen gaat erg ongemakkelijk. Ik krijg last van mijn linkerknie. De laterale pees schuurt over het bekende scherpe knobbeltje aan de buitenkant van mijn knie en als de weg naar rechts afloopt, is het extra pijnlijk. Ik loop daarom vaak links weegs of zelfs in de berm om de peespijn te ontlasten.
Leimuiden, Rijsenhout. Ik tik 100 kilometer aan. Pijn. Zeker, maar ook even stoppen en het moment vieren met Dorien, nog altijd en immer aan mijn zijde. Linksaf de Geniedijk af, welke dwars door de Haarlemmermeerpolder loopt en tevens Hoofddorp doorkruist. Als ik mezelf over de brede A4 sleep, staat Linda aan de overkant klaar om een stuk mee te hardlopen. Ik heb het enorm moeilijk, maar zij loopt mee, praat met mij, tegen mij en zorgt voor een mentale opsteker, zoals ze dat ook het jaar daarvoor deed (zie foto twee). Van binnen ben ik dankbaar.
Die klote Geniedijk loopt alleen maar rechts af. Niet te doen. Af en toe denk ik aan stoppen met hardlopen, maar opgeven is nooit een optie geweest. Ik ben zo dichtbij! Desnoods kruip ik het laatste stuk naar huis.
Aan het einde van de dijk lopen we langs Vijfhuizen waar Paul en Joyce klaarstaan om Linda af te lossen en mij door het laatste stuk heen te loodsen. De aanstekelijke positieve energie van die twee doen mij een beetje opleven en zowaar ebt de pijn enigszins weg. Mijn brein kan niet verder denken dan een kilometer. Schalkwijk, Donderkopbrug, Buitenliede, Haarlemmerliede, Penningsveer. Vlak voor Spaarndam moet ik nog even stoppen, Mijn benen strekken. plassen, een extra shirt want het is al weer donker en koud net zoals de dag vele uren geleden begon. En nog steeds winderig natuurlijk.
De laatste kilometer naar de Kolk van Spaardam, daar woon ik. Daar staan mijn lieve buren en een paar buurtbewoners klaar met lichtjes en applaus .. 🙏🏻
Later, zit ik onder de douche 🚿, staan is geen optie meer. Dorien en ik hadden nog grootse plannen met champagne en kroketten, maar het enige wat we willen is een beetje slaap.
Drie jaar in de maak
Een organisch proces dat kennelijk al drie jaar in de maak was. Waarom deed ik dit? Omdat ik dacht dat ik het wel kon. Omdat ik wist dat de mentale uitdaging mijn te vaak lage zelfbeeld voor altijd zou veranderen.
Ik dank iedereen uit de grond van mijn hart die mij hierin heeft gesteund. You know who you are! 💙